Nare & Ware - D-Daygids

Ik herinner me zeer goed uit mijn jeugd de winteravonden waarbij oorlogsverhalen een vast ritueel waren. Steeds kwamen de belevenissen van mijn vader Bernard "Nare" Liekens, van tijdens de tweede wereldoorlog aan bod. Ondanks het feit dat vele getuigen die duistere periode liever verdrongen, was mijn vader iemand die er moest kunnen over praten, alsof het een uitlaatklep voor hem was. Hij vertelde zijn verhalen zodat je weinig verbeelding moest hebben om het allemaal te kunnen volgen.

De verhalen werden zo dikwijls verteld dat de volgorde van gebeurtenissen in mijn geheugen ingebakken zitten. Wanneer mijn vader op latere leeftijd één of andere passage vergat dan verbeterde ik hem voorzichtig. “Ha… ja dat is juist ook, dat was ik bijna vergeten.”, zei hij dan ietwat verbaasd en vervolgens vertolkte hij zijn belevenissen even enthousiast verder. De ‘memel’ kwam er een beetje in maar ondanks de kleine vergetelheden bleef hij vertellen.

Als beroepschauffeur kwam mijn vader regelmatig op plaatsen waar het er tijdens WOII heet aan toe ging, en waar hij zelf tijdens zijn jeugd onvergetelijke dingen zag en beleefde. Vooral de periode van ‘de vlucht’ in 1940 was fel blijven hangen. Misschien omdat hij toen nog zo jong was? Of was het omdat hij en z’n maat meerdere keren erg nipt aan de dood ontsnapten?

Als ik als kind mee mocht met de vrachtwagen en we gingen meerdere dagen Frankrijk in, dan zei vader altijd: “Goed attentie doen met de Fransen, zeker als het over eten gaat want ze durven u in de zak zetten”. De reden van deze uitspraak komt verder aan bod in zijn verhaal.

In de loop van de jaren 80 stelde mijn vader voor om samen met zijn jeugdvriend, buurjongen en tegelijk vluchtmakker van toen, Eduard ‘Ware’ Sleeckx, hun vluchtroute over te doen. Ware was hiervoor niet te vinden, hij wilde liever niets oprakelen van zoveel dood en verderf dat ze onderweg zagen en wat hun bijna het leven kostte. Helemaal niet onbegrijpelijk en alle respect hiervoor. Oorlog laat bij velen mentale littekens na en de ene moet erover kunnen praten, de andere zwijgt liever en sluit het verleden af.

Voor mij is het nu tijd om de belevenissen van Nare en Ware eens neer te schrijven.

Weet dat de gebeurtenissen die ik je ga vertellen zich voordeden in een tijdperk dat er van smart phone en televisie geen sprake was. Radio, enigszins beperkt, en kranten bestonden maar klopte het altijd wat je te horen/lezen kreeg? Werden gebeurtenissen niet verheerlijkt of bewust verdraaid? Ongetwijfeld zal dit tot vandaag soms nog zo zijn. Weet dat de pen sterker en dikwijls gevaarlijker is dan het geweer.

Ik hoop u net zoveel te kunnen boeien als mijn vader "Nare" dit zovele keren heeft gedaan.

Eddy Liekens